15 juni 2010

De ware liefde blijkt niet iemand te zijn die aan al mijn eisen voldoet, maar iemand bij wie ik al mijn eisen als vanzelf loslaat.

20 maart 2010

Het lijkt alsof ons leven een nieuw ochtendgloren zal kennen, een nieuw en lieflijk kleurpalet, en dat in die geest van warmte onze ellende getransformeerd zal worden tot zoiets wonderbaarlijks en voelbaars als de vogels in de hemel.
De wereld is nieuw voor me, alles is pril, de eerste dag van de schepping. Ik kan mijn ogen uitkijken op een spinnenweb of een pissebed. Ik kan niet genoeg krijgen van de gezichten en de ogen van de mensen. Het feit dat mensen praten, lachen, huilen, zweten, zingen zonder dat er een zichtbaar iets bestaat dat al die activiteit mogelijk maakt, het feit dat er leven zit in hun lijf, dat ze datgene in hun vlees omdragen wat leven genoemd wordt, komt me voor als iets ongelooflijks. Ik kijk naar baby’s, met een open mond van verwondering. Ik kan er maar niet over uit dat we vanuit onze ogen, onze innerlijke werelden naar buiten kunnen kijken, naar de mensen, terwijl zij die naar ons kijken niet door onze ogen naar binnen kunnen kijken, onze gedachten en innerlijke werelden zien. Dat je je zo transparant kunt voelen, maar tegelijk zo ondoorzichtig: dat is een raadsel voor me. Zelfs het bewegen, die handeling waarbij mensen op twee benen lopen, erop in evenwicht blijven, kan me verrassen. Ik heb mijn ogen wijd open, uit een nieuwe angst voor de slaap, en ik kijk naar de wereld, ik probeer alles te zien wat er maar is, alle dingen haal ik met wijd open armen mijn leven binnen. Ik omhels het verontrustende mysterie van de werkelijkheid, en ik word sterker.

13 januari 2010

Zal ik je een geheim verklappen? Het is een klein geheim. Zo klein als het hart van een net geboren poesje wat spint in je hand. Zo klein als een boterbloem, die ’s zomers groeit aan de waterkant. Een geheim zo klein als een vlammetje van een kaars, wat langzaam op brandt. Zo klein als een verdwaalde bierdop, ergens op het strand. Zo klein als een sneeuwvlok, welke dwarrelt door de lucht en langzaam op de grond landt. Mijn geheim, wat ik het liefst van de daken schreeuwen zou. Maar ik hou het klein, hier binnen in mij. Toch fluister ik het je toe: lief, ik hou van jou.

6 januari 2010

Lief, laten we genieten.
Genieten van het leven tot we niet meer kunnen. Lachen tot het pijn doet, drinken tot we niet meer kunnen staan, dansen tot onze voeten ons niet meer kunnen dragen, dromen tot ze uitkomen, eten tot we vol zitten, zoenen tot onze lippen droog zijn, knuffelen totdat onze armen moe zijn, ruzie maken tot het opgelost is, leren tot we beseffen dat perfectie niet bestaat.
Genieten tot onze liefde op is, gelukkig kunnen zijn tot we willen huilen, onbezorgd kunnen leven tot we beseffen dat we maar één kans hebben. Laten we door de sneeuw lopen tot we bevroren zijn, winkelen tot ons geld op is, reizen tot we over de horizon zijn, kussen tot onze lippen schuren. Laten we films kijken tot onze ogen vierkant zijn, ijsthee drinken tot we misselijk zijn, vrijen tot het opnieuw nacht is, strandwandelingen maken tot het vloed is, zonnen tot we verbrand zijn, ijsbonbons eten tot we alle gezegdes kennen, door de sneeuw fietsen tot we vallen, lui zijn tot we slapen, werken tot we niet meer aan elkaar kunnen denken.
Laten we vrolijk zijn tot de ander er chagrijnig van wordt, studeren tot we alles weten, muziek luisteren tot we alle liedjes mee kunnen zingen, samen zijn tot het niet meer kan.
Maar laten we genieten, zolang het kan. Genieten tot de zon ophoudt met schijnen.
Genieten zolang we beide denken: Lief, ik hou van jou.

15 december 2009

Wat lijkt het leven soms makkelijk. Als alles op rolletjes loopt. Als alles in je leven even helemaal goed lijkt te komen. Wat is het leven dan opeens gemakkelijk. De aardige mensen zijn extra lief voor je en de klagende mensen laat je zeuren, zonder dat het je iets doet. Als de wereld even heel mooi is, de hemel straalt, het water schittert en de vogels fluitend vliegen, dan denk ik aan jou. Hoe jij mij gelukkig maakt met jouw simpele zelf. Want het is heel simpel om de wereld – voor jezelf – een beetje mooier te maken. Iedere dag een klein beetje. Maar lieve gek, met jou komt dat wel goed. Daar heb ik het wereldse vertrouwen in. Het wereldse vertrouwen, nu de wereld zijn glans weer terug heeft. Het wereldse vertrouwen, nu alles in mijn leven helemaal perfect lijkt te zijn. En ik wil niet te hard van stapel lopen, maar lief, jij maakt me werkelijk gelukkig.

7 november 2009

Omdat de mensen in mijn omgeving geen inspiratie hebben, probeer ik deze leegte op te vullen met woorden. Maar woorden ‘op zich’ zeggen zo weinig, daarom probeer ik ze een waarde mee te geven door ze door mijn gedachtes te rollen. Ze rollen mijn oren binnen en blijven in mijn hoofd rond tollen. Vervolgens dwarrelen ze naar beneden, mijn hart in, waarin ze rond zwemmen in mijn gevoelens. Wanneer de woorden genoeg gedachtes en gevoel in zich opgenomen hebben, komen ze via mijn ogen op het papier. Waar ze zullen blijven staan, net zolang als dat nodig is. Net zolang totdat mijn omgeving ze weg zal blazen, met hun woorden vol gevoelens. Maar tot dan, vullen mijn woorden de leegte die ontstaan is door het gebrek aan gevoel. Maar bovenal door het gebrek aan liefde.

23 augustus 2009

De dag na vannacht
zijn alle woorden gezegd
geen woord is gebleven
om vandaag over te praten

Alles waar ik ooit aan dacht
in dromen of in het echt
de geheimen in mijn leven
hebben mij na vannacht

- verlaten